غم عشق
کنم پیرهن در غمت بر تنم چاک چاک مباشد به دل ره عشق تو بیم وباک
چنین گر غم عشقت آتش به جانم کشید ندارم سری جز برای نهادن به خاک
تو از خلوت بیدلان گر نظر بر کنی ندارد فروغ از فراغت مه تابناک
تو مستم بدار از می و باده ولعل خویش نه مستی زجام وصبوح و درختان تاک
چنین کن تو ای دختر مهوش نیک روی که مریم به دامان مستور و برجان پاک